Kobieta kochająca za bardzo

Poczucie winy wydaje mi się tym, co doprowadzało do pogłębiania się patologii. Moje poczucie winy (że nie jestem wystarczająco skuteczna w pomaganiu, że przechodzę lub jestem ładowana w rolę oprawcy i ofiary, że nie mam nad tym kontroli) i jego poczucie winy (robił tyle złego mi, nam, życie z tym poczuciem musiało być bardzo ciężkie, w jego głowie nie siedzę, nie wiem czy, co i jak odczuwał, ale z obserwacji - tak właśnie to wyglądało). Przy tak zaburzonej równowadze w dawaniu i braniu, nie sposób żeby nie było poczucia winy, krzywdy i żądzy skompensowania tego. A te stany są podwaliną trójkąta dramatycznego Karpmana. Skanalizowanie tych emocji, stanów, jest niemożliwe bez świadomości tych mechanizmów i bez pracy nad sobą (jeśli ma miejsce w relacji - bez wspólnej pracy nad relacją). I przede wszystkim jest niemożliwe w kontekście szkodliwego, nałogowego stosowania substancji psychoaktywnych, które dodatkowo zaburzają równowagę na wszelkich płaszczyznach. Wina niesie za sobą konieczn

Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa! Przychodzi umęczona żona alkoholika do swojego męża. Zrobiła już dla niego wszystko, co mogła i czego nie mogła, a on wciąż niewzruszony jej staraniami! Niewdzięczny, ona zdołowana. Potem dołek przechodzi we wkurw. Przychodzi do męża i mówi napastliwie: - No nie wiem, co jeszcze może pomóc? Może trójkącik, co? To by ci pasowało @#$%^^&??? A mąż na to spokojnie, sącząc kolejny łyk piwa: - Ty mi dajesz wciąż trójkąt skarbie ... trójkąt dramatyczny Karpmana ... I tak jak w tym dowcipie, który popełniłam wyżej - tak w relacji współuzależnieniowej uprawiałam notorycznie właśnie trójkąt dramatyczny. Polega on na tym, że przechodzi się płynnie pomiędzy rolami: wybawiciela (tzw. pomaganie) ofiary (umęczenie, poczucie krzywdy "ja tyle robię a ty taki niewdzięczny") prześladowcy ("taki jesteś? to ja ci pokażę!" albo inne akty bardziej lub mniej jednoznacznej agresji) Robiłam to nieświadomie, a kiedy zacz

Zauważyłam, że po rozstaniu wszystko, co mnie otacza, wydaje mi się blade, bez wyrazu, bez smaku, nijakie. Widzę to tak i w ten sposób wyjaśniam: przywykłam do intensywnych, zmiennych bodźców, które stymulowały mnie ciągle - jak narkotyk, tylko bez dostarczania substancji, a jedynie poprzez napływające do mnie bodźce od drugiej osoby Stąd ta anhedonia, to, że nic mnie nie cieszy, nie daje radości. Będąc w związku (takim, jakim on był: z ciągłymi "atrakcjami" dostarczanymi przez alkoholika) wciąż byłam stymulowana. Stres, piętrzące się problemy, moja mobilizacja w rozwiązywaniu ich, seks na zgodę, w ramach rekompensaty, żeby coś ugrać. Byłam na ciągłej huśtawce. I tak, jak była ona frustrująca i przeciążająca mnie, tak równocześnie sprawiała, że CZUŁAM. Czułam, przeżywałam, bardzo dużo, bardzo intensywnych emocji i stanów psychicznych.  Na wykresie, można by to zobrazować w ten sposób: A teraz nie ma tej stymulacji z zewnątrz. I wszystko jest blade, bo wykres wygl

Prawie 2 lata temu dostałam tę babeczkę od syna, byłam szczęśliwa, pamiętam. Tak sobie myślę, że jakakolwiek radykalność, skrajność nie jest dobra. To nie chodzi chyba o to, żeby być singlem do kwadratu, nie potrzebować nikogo, żeby się "nie przeglądać w niczyich oczach". Raczej chodzi o to, żeby nie musieć się w nich przeglądać, żeby cokolwiek widzieć. Żeby być i mieć poczucie tego bycia bez tych drugich oczu, A przede wszystkim, żeby nie przeglądać się w chorych oczach, bo to, co się w nich zobaczy, tez będzie chore. A jak się tak na coś wciąż patrzy, to można w końcu w to co się widzi uwierzyć ...

W kłótni pobił mnie i skopał mój samochód. Następnie rozkręcił się z piciem a po okolicy opowiadał, jak to sobie zasłużyłam na to, co zrobił. Jak doszłam do siebie, fizycznie i psychicznie, poszłam do lekarza i na policję. Aresztowano go, następnie przedłużono areszt do 3 miesięcy. Aktualnie czeka(m) na proces. Kiedy mnie bił krzyczał "widzisz do czego mnie doprowadziłaś? co muszę robić żebyś mi dała spokój?" a za chwile przychodził i tulił, przepraszał, potem znowu zwrot akcji i kolejne ciosy - tak przebiegunował się kilka razy  A po aresztowaniu wykorzystał możliwość poinformowania 1 osoby o tym fakcie i kazał zadzwonić do mnie. Żebym go ratowała. Tak jak ratowałam go wiele razy wcześniej. Ale tym razem jest inaczej. Podjęłam decyzję, że wolę nic, niż bycie niczym. Miłość tak nie wygląda, ona nigdy nie jest "za bardzo" i nie ma w niej miejsca na "ale" Niby jestem kobietą kochającą za bardzo, ale tak naprawdę jestem kobietą nie kochającą wcale. Nie

I tak pił, a to znowu nie pił. Trochę popracował, pił, nie pracował - też pił, albo nie pił. Momentami było wspaniale, było uroczo, miłość kwitła. Żeby nagle niespodziewanie coś pierdolnęło, znienacka, zawsze. Przez kilka miesięcy wciąż się wyprowadzał, wracał sam, albo ja go prosiłam by wrócił, przepraszał, albo ja przepraszałam. Każda wyprowadzka - ciąg, chlanie, dewastowanie kolejnych relacji. Jego podupadanie na zdrowiu, moje nerwy o jego zdrowie i życie. Oddaliłam się od ludzi, wstyd mi było z kimkolwiek rozmawiać, nawet w oczy spojrzeć. Awantury bywały głośne, mieszkaliśmy w bloku, przecież to się niesie. Mi było wstyd, a on z podniesioną głową, bez skrępowania... miałam coraz większy mętlik w głowie. Ale też moja wytrzymałość była coraz mniejsza. Przez tę ciągłą huśtawkę, życie w ciągłym poczuciu zagrożenia - miałam problemy ze snem, nie jadłam, byłam wybuchowa i nerwowa. Rozkręcały się też docinki jego do mnie, podkopywanie mojego poczucia wartości jako kobiety. Wzbudzał moją z